Ustawowe uregulowania dotyczące prawa o zobowiązaniach zawarte są w austriackim kodeksie cywilnym – das Allgemeine Bürgerliche Gesetzbuch (ABGB) oraz w kodeksie przedsiębiorców – Unternehmensgesetzbuch (UGB), który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2007 roku. UGB zawiera odnośne postanowienia dotyczące wszystkich operacji przeprowadzanych przez przedsiębiorstwa.
Austriackie prawo o zobowiązaniach opiera się na zasadzie swobody zawierania umów. Strony umowy mogą w związku z tym swobodnie regulować swoje stosunki umowne, o ile postanowienia umowy nie naruszają przyjętych zwyczajowo zasad, lub nie są sprzeczne z prawem. Pod pojęciem umowy rozumie się zgodne oświadczenia woli w sprawie oferty i jej przyjęcia. Zasadniczo, ani sama oferta, ani jej sposób akceptacji nie mają konkretnej, wymaganej formy. Zgodnie z prawem austriackim także umowy ustne i – pod określonymi warunkami – porozumienia wynikające z prowadzenia zdecydowanych działań (porozumienia ciche) są skuteczne prawnie.
Są jednak pewne wyjątki od dowolności formy – w odniesieniu do zabezpieczeń, umów ubezpieczeniowych i niektórych porozumień podlegających ochronie konsumenta. Te umowy muszą być sporządzane na piśmie pod rygorem nieważności. Jeszcze ostrzejsze przepisy dotyczące formy obowiązują w odniesieniu do aktów notarialnych. Akt notarialny jest wymagany przede wszystkim przy zakładaniu spółek oraz przy zbywaniu udziałów w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością.
Transakcje przedsiębiorstw realizowane są zazwyczaj na bazie Ogólnych Warunków Handlowych – Allgemeine Geschäftsbedingungen (AGB) – jednej ze stron umowy. Zgodnie z prawem austriackim Ogólne Warunki Handlowe nie mogą krzywdzić żadnej ze stron umowy i obowiązują wyłącznie w przypadku, jeżeli zostały zaakceptowane przez drugą stronę umowy.
Austriackie prawo o zobowiązaniach opiera się na zasadzie swobody zawierania umów. Strony umowy mogą w związku z tym swobodnie regulować swoje stosunki umowne, o ile postanowienia umowy nie naruszają przyjętych zwyczajowo zasad, lub nie są sprzeczne z prawem. Pod pojęciem umowy rozumie się zgodne oświadczenia woli w sprawie oferty i jej przyjęcia. Zasadniczo, ani sama oferta, ani jej sposób akceptacji nie mają konkretnej, wymaganej formy. Zgodnie z prawem austriackim także umowy ustne i – pod określonymi warunkami – porozumienia wynikające z prowadzenia zdecydowanych działań (porozumienia ciche) są skuteczne prawnie.
Są jednak pewne wyjątki od dowolności formy – w odniesieniu do zabezpieczeń, umów ubezpieczeniowych i niektórych porozumień podlegających ochronie konsumenta. Te umowy muszą być sporządzane na piśmie pod rygorem nieważności. Jeszcze ostrzejsze przepisy dotyczące formy obowiązują w odniesieniu do aktów notarialnych. Akt notarialny jest wymagany przede wszystkim przy zakładaniu spółek oraz przy zbywaniu udziałów w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością.
Transakcje przedsiębiorstw realizowane są zazwyczaj na bazie Ogólnych Warunków Handlowych – Allgemeine Geschäftsbedingungen (AGB) – jednej ze stron umowy. Zgodnie z prawem austriackim Ogólne Warunki Handlowe nie mogą krzywdzić żadnej ze stron umowy i obowiązują wyłącznie w przypadku, jeżeli zostały zaakceptowane przez drugą stronę umowy.
Austria ma bardzo liberalne prawo dewizowe. Austriackie prawo dewizowe bazuje na obowiązujących uregulowaniach UE oraz austriackiej ustawie dewizowej (z 2004 roku). Austriacki Bank Narodowy (OeNB)może przeprowadzać w Austrii kontrole pod kątem przestrzegania prawa dewizowego. W ramach Unii Europejskiej obowiązuje zasada swobodnego przepływu kapitału. Nie ma żadnych prawnych ograniczeń w odniesieniu do płatności i przepływu kapitału pomiędzy Austrią i innymi państwami członkowskimi UE.
Także w odniesieniu do transakcji dewizowych z krajami spoza UE – z niewielkimi wyjątkami – nie ma ograniczeń przy płatnościach związanych z handlem zagranicznym, inwestycjami i innymi transakcjami, jak również przy wywozie kapitału, dywidend, zysków i innych dochodów. Firmy zagraniczne mają nieograniczony dostęp do austriackiego rynku kapitałowego.
W niektórych przypadkach jednak istnieje obowiązek zgłaszania transakcji dewizowych w OeNB, przede wszystkim do celów statystycznych.
Bliższe informacje na ten temat otrzymacie Państwo w:
Także w odniesieniu do transakcji dewizowych z krajami spoza UE – z niewielkimi wyjątkami – nie ma ograniczeń przy płatnościach związanych z handlem zagranicznym, inwestycjami i innymi transakcjami, jak również przy wywozie kapitału, dywidend, zysków i innych dochodów. Firmy zagraniczne mają nieograniczony dostęp do austriackiego rynku kapitałowego.
W niektórych przypadkach jednak istnieje obowiązek zgłaszania transakcji dewizowych w OeNB, przede wszystkim do celów statystycznych.
Bliższe informacje na ten temat otrzymacie Państwo w:
Österreichische Nationalbank
Otto Wagner Platz 3
1090 Wien
Austria
Do zwolnienia towarów z cła przy eksporcie z Austrii wymagane są odnośne dokumenty eksportowe wraz ze specjalnymi zezwoleniami i certyfikatami pochodzenia. Jako państwo członkowskie UE Austria przejęła europejskie uregulowania eksportowe. Tym samym, cały eksport jest zwolniony z cła eksportowego i podatku obrotowego.
Jeżeli nie mamy do czynienia z eksportem do innego kraju członkowskiego UE, to dokumentacja eksportowa jest uzależniona od następujących czynników:
Jeżeli nie mamy do czynienia z eksportem do innego kraju członkowskiego UE, to dokumentacja eksportowa jest uzależniona od następujących czynników:
- wartości towaru
- miejsca dostawy towaru
- tego, czy towar podlega ograniczeniom eksportowym.
- zgłosić wywóz towaru we właściwym urzędzie celnym w Austrii oraz
- przedłożyć dokumenty transportowe, zgodny z wymogami rachunek oraz wymagane zezwolenia eksportowe.
W przypadku umów międzynarodowych rozstrzyganie sporów w drodze postępowania arbitrażowego ma zdecydowaną zaletę: austriackie orzeczenia arbitrażowe na bazie umów międzynarodowych są wykonalne prawie w każdym porządku prawnym. Republika Austrii jest sygnatariuszem wszystkich istotnych umów dwustronnych i wielostronnych, między innymi Konwencji o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych, Nowy Jork, 1958.
Umowa o arbitrażu, zgodnie z prawem austriackim, wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności. Klauzula arbitrażowa podpisana w drodze wymiany informacji faksem lub e-mailem spełnia ten wymóg prawny. Zaleca się umieszczanie w umowach międzynarodowych postanowień dotyczących arbitrażu. Uregulowanie sporu w drodze postępowania arbitrażowego umożliwia stosunkowo szybkie działanie. Postępowanie takie kończy wydanie orzeczenia arbitrażowego, które może być wykonane także przez austriackie sądy powszechne.
Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy przy Izbie Gospodarczejw Wiedniu jest powszechnie uznaną organizacją arbitrażową. Jako międzynarodowa jednostka mediacyjna, cieszy się on rosnącym uznaniem i ma pozytywny wpływ na postrzeganie Austrii jako właściwego miejsca do prowadzenia postępowania arbitrażowego.
Umowa o arbitrażu, zgodnie z prawem austriackim, wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności. Klauzula arbitrażowa podpisana w drodze wymiany informacji faksem lub e-mailem spełnia ten wymóg prawny. Zaleca się umieszczanie w umowach międzynarodowych postanowień dotyczących arbitrażu. Uregulowanie sporu w drodze postępowania arbitrażowego umożliwia stosunkowo szybkie działanie. Postępowanie takie kończy wydanie orzeczenia arbitrażowego, które może być wykonane także przez austriackie sądy powszechne.
Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy przy Izbie Gospodarczejw Wiedniu jest powszechnie uznaną organizacją arbitrażową. Jako międzynarodowa jednostka mediacyjna, cieszy się on rosnącym uznaniem i ma pozytywny wpływ na postrzeganie Austrii jako właściwego miejsca do prowadzenia postępowania arbitrażowego.
